 ٩١: سورة الشمس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به‌ناوی خوای به‌خشنده‌ی میهره‌بان
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
سوێند به خۆرو تیشکه‌کانی.
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
وه به مانگ، که به شوێنیدا، دێت و (ڕووناکی له‌و وه‌رده‌گرێت).
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
وه به کاتی ڕۆژ که خۆری تیا ده‌رده‌که‌وێت.
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿4﴾
وه به شه‌و که ڕووناکی داده‌پۆشێت (له سه‌رئه‌نجامی سوڕانه‌وه‌ی زه‌وی به ده‌وری خۆیدا ئه‌م دیاردانه رووده‌دات).
وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
وه سوێند به ئاسمان و به‌و زاته به‌ده‌سه‌ڵاته‌ی دروستی کردووه.
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
وه به زه‌وی و به‌و زاته‌ی که شێوه‌ی هێلکه‌یی به‌دی هێناوه.
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
وه سوێند به نه‌فس و دڵ و ده‌روون و ئه‌و زاته‌ی که به ڕێكو پێکی به‌دی هێناوه.
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
وه توانای خراپه‌و چاکه‌و، خوانه‌ناسی و خواناسی تیا دابینکردووه.
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿9﴾
(سوێند به‌وانه هه‌مووی) ئه‌و که‌سه سه‌رفه‌رازه که نه‌فسی پاك و پوخته ده‌کاو ئیمان و ترسی خوای تیا ده‌ڕوێنێت.
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿10﴾
به‌ڕاستی ئه‌و که‌سه‌ش ناپوختی ده‌کات و ئالوده‌ی گوناهو تاوان و خراپه‌ی ده‌کات، خه‌جاڵه‌ت و نائومێدو بێهیواو زه‌ره‌رمه‌نده.
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
جا (ثمود) قه‌ومی (صالح پێغه‌مبه‌ر، له‌م ده‌سته دواینه‌ن) به‌هۆی سه‌رکه‌شی و یاخیبونیانه‌وه (هه‌موو راستیه‌کانیان به درۆ خسته‌وه).
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
به په‌له، شه‌قاوه‌و ناپوخت و خوانه‌ناسترین که‌سیان نارد (بۆ سه‌ربڕینی وشتره (معجزة)که).
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿13﴾
پێغه‌مبه‌ری خوا (صاڵح) پێی ووتن: ئه‌مه وشتری خوایه، (خۆتان ده‌زانن له‌سه‌ر داخوازی خۆتان وه‌کو (معجزة)یه‌ك په‌یدا بووه، مۆڵه‌تی بده‌ن له ڕۆژی دیاری کراوی خۆیدا ئاو بخواته‌وه.
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
که‌چی به‌درۆیان خسته‌وه‌و وشتره‌که‌یان سه‌ربڕی.
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
ئه‌وسا ئیتر په‌روه‌ردگاریان وڵاتی کاولکردن و له‌گه‌ڵ زه‌ویدا ته‌ختی کرد به‌سه‌ریانداو که‌سیان ڕزگاری نه‌بوو به‌هۆی به‌هۆی گوناهو تاوانیانه‌وه.
(وه خوای به‌ده‌سه‌ڵات) له سه‌رئه‌نجامی ئه‌و کاره‌یشی ناترسێت.
|